دیشبش در خواب دیدم با رخ چون آفتاب

آن چنان فرخ شبی دیگر نمی بینم به خواب

بسته آتش پارهٔ من تیغ و من حیران که چون

بسته باشد در میان آتش سوزنده آب

خانه ها در بادخواهد شد چه از دریای چشم

خیمه ها بیرون زند خیل سرشگم چون حباب

تا قضا بازار حسنت گرم کرد از دست تو

آنقدر در آتش افتادم که افتاد از حساب

بحر اشک من که در طوفان دم از خون می زند

گر سحاب انگیز گردد خون ببارد از سحاب

ریت از هم پیکرم تا چند پی در پی مرا

ماه سیمائی چو سیماب افکند در اضطراب

محتشم مرغ دلم تا صید آن خون خواره شد

صد عقوبت دید چون گنجشک در چنگ عقاب